نمیدونم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟؟؟؟

وقتی بچه بودم بزرگترارو میدیدم  آرزوم این بود زود زود بزرگ بشم مثه اونا حرف بزنم راه برم و ......

حالا که بزرگ شدم آرزوم این همون بچه باشم بجه بودم دنیا کوچیک بود خودم بودم و خدامو عروسکام حالا که بزرگ شدم همه ازم توقع دارن اون موقع نمیفهمیدم عشق و دوست داشتن چیه حالا که فهمیدم میگم ای کاش بچه بودم

دل گرفته از همه کس از دنیام ولی نمیدونم چه جوری بگم یکی و دوست داشتم که دیگه دوسش ندارم نمیدونم دارم خودمو گول میزنم یانه ولی اینو مطمئنم هیچ وقت نمیبخشمش هیچ وقت . من آدم کینه ای نیستم همیشه حرفا زودیادم میره ولی تاکی خودمو بزنم به خریت؟؟؟؟ شاید اون به بخشش من هیچ احتیاجی نداشته باشه

ولی بازم میگم هیچ وقت نمیبخشمش همیشه یه حرفی میزدم سریع از حرفم برمیگشتم ولی این دفه از حرفمم برنمیگردم